Ηθική.
Από τήν στιγμή πού ανερχόμενος τήν οντολογική κλίμακα ο άνθρωπος, έφτασε τήν βαθμίδα τού έμφρωνος ανθρώπου, δημιούργησε οικογένεια , δηλαδή το πρώτο κύτταρο τής ανθρώπινης κοινωνίας. Έκτοτε ο οικογενειάρχης καί μετέπειτα ο Γενάρχης βρέθηκαν στήν ανάγκη να θεσπίσουν ένα είδος κανόνων βίου, ήτοινες οι οποίοι καθόριζαν τίς σχέσεις μεταξύ τών αποτελούντων τήν μικρή τους κοινωνία. Ο κύκλος αυτός μεγάλωνε με τίς διασταυρώσεις τών απογόνων. Αλλά καί οι ανάγκες τής επιβιώσεως επολλαπλασιάζοντο. Η άμυνα εναντίον τών ομοίων τους, πού ορέγονταν τα θηλυκά και τα αγαθά τού πλησίον, επέβαλλε στούς άνδρες και δή στον Γενάρχη, πολεμικά έργα, επίσης άλλη σοβαρή αιτία διαμάχης μεταξύ τών ανθρώπων ήταν και είναι η κτήσις.Οπως διαβάζουμε στό ” Κοινωνικό Συμβόλαιο”, ” Αφ’ ης στιγμής ο άνθρωπος ενέπειξε είς τήν γην τόν πρώτον πάσσαλον διά νακαθορίσει τα όρια τής ιδιοκτησίας του, αρχίζουν ο χωρισμός, ο φθόνος, το μίσος και οι φόνοι μεταξύ τών ανθρώπων” . Τότε ο Γενάρχης απασχολημένος στά πολεμικά του καθήκοντα, παρέδινε τήν αρχηγία του γένους στίς γυναίκες. Ήταν η εποχή τής Μητριαρχίας. Αλλά είτε ο αρχηγός ήταν άντρας είτε η γυναίκα & οι 2 είχαν το δικαίωμα να θεσπίζουν κανόνες καί νόμους, διέποντας τίς μεταξύ τού γένους σχέσεις. Το Γένος αυξανόμενο χαρακτηρίζεται ως Φυλή, οι δε Φυλές ενούμενες σε 1 σύνολο συνιστούν τήν Πολιτεία. Οι σχέσεις τώρα τών ανθρώπων κανονίζονται από γραπτούς νόμους τούς οποίους θεσπίζει άλλοτε ο άρχοντας τής Πολιτεία καί εν τη πρόοδω οι αντιπρόσωποι τών πολιτών. Ποιός όμως ο σκοπός τών Νόμων τών οποίων η παραβαση επισύρει κολασμό και κυρώσεις; Ο σκοπός του περιγράφεται σαφής. Τα μέλη τα αποτελούνται τήν κοινωνία, πρέπει να συνηθίσουν όπως αποβάλλουν τίς αντικοινωνικές τους τάσεις, γιά να επικρατήσει αρμονική συμβίωσης μεταξύ τους. Ο νόμος καί ο φόβος τού κολασμού ατυχώς δεν εξευγένισαν από τόσους αιώνες εφαρμογής τόν άνθρωπο. Ο άνθρωπος παραβαίνει τόν νόμο καί γίνεται αντικοινωνικός όταν δύναται. Η ιστορία αναφέρει ότι σοφοί Γενάρχες παρουσίασαν νομοθεσία προσχωμένη καθ’ υπόδειξη η έμπνευση τού Θείου, τού υπερτάτου Οντος, τού Θεού, προδώσαντες έτσι σε αυτήν κύρος καί αυθεντία. Κλασσικό παράδειγμα είναι ο Δεκάλογος του Μωϋσέως, αλλά καί το σύστημα τούτο απέτυχε διότι ως βάθρο τής νομοθεσίας τοποθετήθηκε η πίστις. Η πίστις όμως είναι συναίσθημα καί το συναίσθημα έχει αυξομειώσεις. Υποχωρεί προ τού ενστίκτου πού είναι το ισχυρότερο κίνητρο όλων τών όντων τής γης. Η μελέτη τής Κοινωνιολογίας μάς διδάσκει ότι από αρχαιοτάτους χρόνους όλοι οι νομοθέτες δέν ασχολήθηκαν να ξέρουν ποιά είναι αυτά τα ισχυρά κίνητρα τού ανθρώπου, ώστε να δημιουργήσουν συνθήκη ζωής γιά τήν ικανοποίησή τους. Η ανθρωπολογία αποκαλύπτει αυτά τα ένστικτα. Είναι το ένστικτο τής θρέψεως καί το τής αναπαραγωγής τού είδους. Αυτά κανένας Νόμος, ούτε ο φόβος τού κολασμού είναι ικανά να κατασιγάσουν, αλλά, εάν υπάρχει σκοπός γιά τήν σύσταση μιάς κοινωνίας, αυτός διαγράφεται σαφής. Είναι η δημιουργία συνθηκών, οι οποίες πρέπει να εξασφαλίζουν τήν συντήρηση κάθε μέλους της, τήν ικανοποίηση τών φυσικών του αναγκών, τήν παροχή μέσων βοηθούντων τήν πρόοδο τού ανθρώπου, όπως καί τήν ψυχική καί πνευματική του ανύψωση. Εκτός τών Νομοθετών, εμφανίστηκαν σοφοί άντρες , πού ίδρυσαν συστήματα θρησκευτικά καί φιλοσοφικά, πού απέβλεψαν να καθιερώσουν τρόπο ζωής τού ανθρώπου, εξασφαλίζοντας αρμονικές σχέσεις μεταξύ όλων τών κατοίκων τής γης. Τα συστήματα αυτά, καίτοι είχαν καθολικό χαρακτήρα, δέν κατόρθωσαν μέχρι σήμερα να επιτύχουν τόν σκοπό τους, διότι ήταν συστήματα μαζικής επιδράσεως, η δε ανωριμότητα τών ανθρώπων γιά τήν κατανόησή τους είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο. Ποιό είναι το σύστημα καί η μέθοδος γιά τούς οποίους θα επιτευχθεί η ωριμότητα καί η πρόοδος τού ανθρώπου; Είναι εκείνο το οποίο επέλεξαν οι μυστηριακές οργανώσεις. Η ατομική κατεργασία κάθε ενός ανθρώπου δια τού λόγου και τής πειθούς, χωρίς απειλές περί κολασμού ή καί μεταθανατίων κυρώσεων ή αμοιβών. Αλλά τα μυστηριακά αυτά συστήματα, τα οποία έδρασαν επί τής γής, αφότου ο άνθρωπος ανδρώθηκε την σκέψη, έθεσαν και ως σκοπό τους τήν ευδαιμονία τής όλης ανθρωπότητος. Στό πρώτο άρθρο τού Συντάγματος της Μεγάλης Στοάς καθορίζονται, ως θεμελιώδεις αρχές τού Τεκτονισμού, η σύσταση πυρήνων ενώσεως αγαθών και ενάρετων ανθρώπων, εργαζομένων υπέρ τής ευδαιμονίας τής ανθρωπότητος. Αλλά πώς εννοεί ο τεκτονισμός τήν ευδαιμονία καί πώς θα εργασθή γι’ αυτήν.;
Η ετυμολογία τής λέξεως, ευδαιμονία, σημαίνει αγαθόν δαίμονα, δηλαδή καλή τύχη όσον αφορά τήν απόκτηση υλικών αγαθών. Κατά τούς αρχαίους όμως Ελληνες φιλοσόφους, ευδαίμων θεωρείται εκείνος ο οποίος κατέχει το μέγιστο τών αγαθών. Αυτό δε είναι η Αρετή.
Νομίζω δε ότι καί ο υμέτερος πανάρχαιος θεσμός αποσκοπεί να καταστήσει ευδαίμονα τήν ανθρωπότητα διά τής επικρατήσεως τής αρετής.
Τι είναι όμως αρετή;
Η αρετή ορίζεται παρ’ ημίν ως η δύναμη, τήν οποία αποκτά διά της διδασκαλίας καί της ασκήσεως ο άνθρωπος, ώστε να καταστεί ικανός να πράττει το καλό απολύτως.
Τι δε είναι καλό;
Καλό είναι παν ότι συντελεί στήν πρόοδο και τόν εξευγενισμό ημών τών ιδίων καί τών άλλων.
Οι αρχαίοι Ελληνες εντάχθησαν τήν αρετή με τήν έννοια τού κατά φύσιν ζήν .” Το κατά φύσιν ζήν τούτ’ αυτό εστί κατ’ αρετήν ζήν”. Καί καλούσαν τόν άνθρωπο όπως εθίσει το πνεύμα του να ακολουθεί σάν οδηγό στίς εκδηλώσεις του, τήν Φύση.
Η αρετή είναι ο ακρογωνιαίος λίθος τής Ηθικής. Η ηθική όμως τών ανθρώπων ποικίλλει κατά χρόνο καί τόπο. Οι άνθρωποι θεωρούν σήμερα ηθικό ότι άλλοτε καί αλλού ήταν ανήθικο καί κολάσιμο καί τανάπαλιν.
Πού λοιπόν να θεμελιώσουμε τήν ηθική γιά να συμμορφωνόμαστε με τίς υποδείξεις της;
Ο Τεκτονισμός ισχυρίζεται ότι διδάσκει τήν απόλυτη ηθική. Τίς αρχές της τίς αντλεί από τήν μελέτη τών νόμων τής φύσεως και τίς θεμελιώνει επί ασσαλεύτων καί ακαταλύτων βάθρων. Να λοιπόν πώς τήν ορίζει: ” Ηθική είναι επιστήμη (άρα διδακτή), βασιζομένη επί τής ανθρωπίνης διανοήσεως. Είναι ο φυσικός, ο παγκόσμιος, ο αναλλοίωτος, ο διέπων πάντα τα λογικά καί ελεύθερα όντα νόμος. Είναι η επιστημονική απόδειξις τής συνειδήσεως”. Πιστεύω ότι ο ισχυρισμός τού Τεκτονισμού περί τού συστήματος τής ηθικής, τήν οποία κατέχει, είναι δικαιολογημένος πλήρως. Διότι πουθενά δεν βρίσκουμε πληρέστερους καί περισσότερο ολοκληρωμένους ορισμούς περί Ηθικής.
Όμως πώς οι σοφοί συντάκτες τών κειμένων μας εταύτισαν την έννοια τής ηθικής με τόν φυσικό Νόμο;….